donderdag 6 maart 2014, Pam van der Veen

De kinderyogajuf heeft een Kermit-handpop die ze Yogalientje noemt. Yogalientje begroet alle kinderen en hun vaders of moeders in het van wierook doordrenkte ochtendklasje. ‘Hoe heet jij?’ vraagt ze aan Mei Lan. Die houdt haar kaken stijf op elkaar en verstopt zich in mijn oksel. Ze had zich heel erg verheugd op deze ouder-en-kind yogales, maar die handpop valt een beetje tegen. Gelukkig dringt Yogalientje niet verder aan en richt ze zich tot het jongetje op de mat naast ons.
Na het voorstelrondje vouwt iedereen de handen voor de borst om volgens goed Dharmisch gebruik driemaal ‘Om’ te chanten. Iedereen, behalve Mei Lan, die stuurs de kring rondkijkt. Voor de zonnegroet loopt ze al evenmin warm. Terwijl wij onze handen ten hemel reiken, staat zij met haar knuffel in de armen geklemd, niet van zins een vin te verroeren. Als ik haar aanspoor om mee te doen, schudt ze kritisch haar hoofd en zegt: ‘Hoeft niet.’ De op dieren geïnspireerde yogaposes? Ze kunnen haar gestolen worden.
En dus kinderyoga ik in mijn eentje. Ik fladder als een vogel, stamp als een olifant en waggel als een pinguïn. Ik tjilp, brul, blaf en brom erbij, want dat moet van de juf. Ik eet blaadjes van de bomen als een giraf en maak kikkersprongen op mijn yogamat. Maar wat ik ook doe, hoe aanmoedigend ik er ook bij kijk, Mei Lan laat zich niet verleiden. Als ik zonder haar twee kangoeroes moet nadoen, wordt het me te gortig. Misschien is het de inspanning, misschien de zware wierooklucht, maar opeens verlies ik mijn geduld. ‘Als je nu niet meedoet, gaan we nooit meer naar kinderyoga!’, hoor ik mezelf sissen. Een pedagogische miskleun, beslist, maar hij slaat wel aan. Gedwee legt Mei Lan haar knuffel neer om de gewenste dierenhouding aan te nemen. Samen rekken en strekken we nog wat en tot slot zingt ze de drie Om’s mee. Als Yogalientje rondgaat met de limonade en koektrommel, werpt Mei Lan haar zelfs een welwillende blik toe. Ik denk dat we volgende week weer gaan.

< terug