woensdag 17 april 2013, Pam van der Veen

In mijn verder goede huwelijk was één ding dat een wig tussen ons dreef. Een loopband. Mijn man sleepte hem ons huis binnen: een log, loodzwaar, lelijk apparaat. Zelfs ingeklapt was het nog levensgroot. Maar het was voor de goede zaak – een fitte, slanke, gespierde echtgenoot – dus ik nam het obstakel voor lief.
Wellicht onnodig te vermelden dat het misschien vijf keer gebruikt werd waarvoor het bedoeld was. Daarna deed het ding alleen nog maar dienst als wasrek voor het beddengoed. De enige lichaamsbeweging die mijn man nog dankzij de loopband kreeg, was door hem op mijn bitse bevel naar een andere kamer te slepen.
Maar verdwijnen deed het apparaat niet. Acht jaar lang stond het ruimte in beslag te nemen, daglicht te blokkeren, stof te vergaren. Bijna dagelijks stootte ik mijn knie ertegen, mijn ellenboog of scheen. Van een onding groeide de loopband uit tot een fel gehaat object, het symbool voor het falen van mijn man. Steevast als ik erlangs liep, laaide minachting jegens hem in mij op. “Slappeling,” dacht ik dan. En erger. Een fitnessapparaat als bewijs van mijn verkeerde partnerkeuze! Zo werd de loopband in ons huwelijk het ‘L-woord’: het-ding-dat-niet-genoemd-mocht-worden.
Dat kon zo natuurlijk niet langer. Dus toen ik voor de zoveelste keer aan een uitstekende schroef was blijven hangen, zette ik het apparaat op Marktplaats. Voor een belachelijk laag bedrag. En diezelfde middag nog stonden twee Georgische zwarthandelaars de loopband in hun busje te laden.
Mijn man begreep het. Dat was dan in elk geval wél sportief van hem. Maar een beetje weemoedig was hij ook. Want voor hem was het apparaat altijd een baken van optimistische verwachting gebleven. Zelfs na acht jaar stilstand had het hem hoop gegeven. Hoop op een toekomst waarin hij heus wel zou gaan sporten en alsnog die fitte, slanke god zou worden. Een droombeeld dat nu voorgoed door twee Georgiërs uit huis was gedragen.

< terug