donderdag 26 juli 2018, Pam van der Veen

‘Wat is je intentie?’ vraagt de vrouw tegenover me. ‘Welk antwoord hoop je te krijgen van het medicijn?’
We zitten elk op een meditatiekussen, een schapenvacht tussen ons in. Een warme windvlaag doet het tentdoek opbollen. Naast de wierookbranders, bergkistallen, orakelkaarten en sjamanendrums staat een grote zwarte emmer.
‘Helderheid,’ antwoord ik. ‘Ik zoek helderheid. En verder ben ik vooral nieuwsgierig.’
De vrouw, die Aurora heet, pakt een handvol flesjes bruin poeder. ‘Rapé is een medicijn uit het Amazonegebied, gemaakt van de heilige tabaksplant,’ zegt ze. ‘De Inca’s gebruikten het al om energieën te zuiveren en innerlijke reizen te maken. Je gaat er niet van trippen, zoals van ayahuasca, maar kunt wel visioenen krijgen.’ Ze schudt verschillende poeders in haar handpalm, mengt ze en doet ze in een blaaspijp. ‘Ik blaas de rapé in je neus. Het zal branden, maar verzet je niet. Open je voor het medicijn en voor wat het jou te bieden heeft.’ Ze legt een wc-rol op mijn schoot en schuift de emmer mijn kant op. ‘Slik straks niet je vieze energie door, maar snuit en spuug ‘m uit.’
Ze zet de pijp aan mijn neusgat en blaast. Even denk ik dat ik stik. Dan voel ik mijn hersenpan van binnenuit oplichten en trekt er een kolkende stroom door mijn lichaam die via mijn handpalmen naar buiten wil. Rondom me klinken trommels en indianengezang – Aurora die mijn inner journey in goede banen leidt. Tranen lopen over mijn wangen, het snot druipt langs mijn kin, maar als ik – na een halfuur? Een uur? – mijn ogen opendoe, voel ik me schoon en glashelder.
Mijn reisgids knikt me goedkeurend toe: ‘Dat ruimt energetisch lekker op.’

< terug