Gisteravond stemde ik – in het kader van ‘een relatie is geven en nemen’ – in met het samen kijken naar de nieuwste Mission Impossible. Niet mijn genre, maar knus met mijn man op de bank, prima. Meer dan tweeëneenhalf uur lang stelde ik mij bloot aan een onnavolgbaar plot (een tweedelige sleutel uit een Russische onderzeeër geeft controle over super-AI-dinges), hoekig acteerwerk, onnavolgbaar mannengemompel (‘Whoever controls The Entity controls the truth’), clichégevechten op leven en dood boven op een keihard rijdende trein, het botoxhoofd van Tom Cruise, en de tenenkrommende ‘chemie’ tussen diezelfde Tom Cruise en zijn kwarteeuw jongere tegenspeelster(s). Het was afzien, eye rollen en uitzitten wat mij betreft, maar goed: alles voor de liefde. Dus was er even een kleine crisis toen die liefde zelf halverwege met zijn kin op zijn borst zakte. Na een korte woordenwisseling (Hij: ‘Ik was maar 2 seconden weg!’ Ik: ‘Je laat me niet alleen met deze film!’) was de kou weer uit de lucht.
Maar toen de film z’n 150^e minuut inging, en er zich nog altijd niet zoiets als een ontknoping aandiende, kreeg ik argwaan. Hoe liep het af met die fucking sleutel tot werelddominantie? Nadat ik mijn hele avond had opgeofferd, zou ik toch wel een sóórt van beloond worden met een afgerond slot? Maar nee. De film liet ons achter met nog meer raadselachtige gemompel over The Entity en een uiterst frustrerende aftiteling:
‘End of Part One’.
Woedend keek ik opzij. ‘Wist jij dit?!’, snerpte ik.
Hij wist het.
Nu gaan we scheiden.