dinsdag 3 juni 2014, Pam van der Veen

Het is druk bij de spoedeisende hulp. Vaders dragen hun kinderen binnen. Vingertje tussen de deur, voetje tussen de spaken. Een jongetje heeft een blauw koelboxelement om zijn pols, vastgebonden met een vaatdoek. Drie vrouwen met hoofddoek omringen een oude Turkse man, de blik collectief gevestigd op zijn ontblote gezwollen enkel. Een jongen in rolstoel tuurt drie uur lang onafgebroken op zijn smartphone.
Drie uur, dat is de tijd die het kost om hier aan de beurt te komen. Daar weten zoon S. en ik inmiddels ook alles van. Een basketbal heeft zijn vinger geknakt en nu moet er een foto komen. Omdat S. pas vijftien is, drukt een verpleger mij op het hart dat ik erbij moet blijven. Leek me al logisch, maar, zo zegt hij: “Je zou ze de kost moeten geven die hun kind hier gewoon achterlaten.” Hm. Op zich een aardig alternatief voor de huidige opvoedstress. Maar om mijn puberzoon nu alsnog te vondeling te leggen, daarvoor is het wellicht wat te laat.
S. heeft “kapot veel” pijn en verveelt zich “de kkr”. Ik haal Red Bull. Ik geef hem een banaan. Ik dis oude raadsels op waarvoor ik diep in mijn geheugen moet tasten. “In het weiland ligt een dode man. Naast hem ligt een pakketje. Wat is er gebeurd?” S. vertelt mij moppen die zo slecht zijn, dat we wel móéten lachen. “Welke salade helpt het best tegen jeuk? Krabsalade.” Het is bijna gezellig.
Dan zijn we aan de beurt. Op de foto is een breukje geconstateerd. Niet zo chill. Hoewel. Gips? Aan zijn rechterhand? Voor het geestesoog van S. zie ik beelden opdoemen van huiswerk dat hij nu niet kan maken, gymlessen die hij mag overslaan, onversneden aandacht die hem ten deel valt. Maar helaas, daarvoor is het niet ernstig genoeg. In plaats daarvan krijgt hij buddytape: twee strookjes leukoplast om zijn vingers aan elkaar te plakken. Hoe lullig is dat. Teleurgesteld lopen we het ziekenhuis uit, S. staart somber naar de tape om zijn vingers. Dat heeft híj weer. Gay-tape. Echt niet swag.

< terug