donderdag 5 november 2015, Pam van der Veen

De mannen en ik kijken elkaar onwennig aan. Onwennig, maar welwillend. We staan bij de zijingang van de Jaarbeurs, die met festivalhekken is afgeschermd. ‘Alleen toegang met polsbandje,’ meldt een bord. Wie backstage wil bij de vluchtelingenopvang, dient zich te identificeren.

Vandaag zet ik mijn eerste schreden op het vrijwilligerspad. Ik heb me aangemeld om een groep Syriërs voor hun taalles naar de bibliotheek te begeleiden. Voor wie z’n betrokkenheid wil tonen, is dat een vrij laag instapmodel. Samen lopen we naar de binnenstad, dwars door Hoog Catharijne. De man naast mij toont zijn notitieblok vol pasverworven Nederlandse woorden. Dank u wel. Tot ziens. Zomer. Winter. Huis. Brood. Alstublieft.

Engels spreekt hij nauwelijks. We proeven een tijdje van elkaars naam en vervallen weer in zwijgen. ‘Family?’ vraag ik dan. ‘Wife, children?’ Zijn ogen lichten op. ‘In Syria,’ zegt hij en pakt zijn telefoon. Al wandelend laat hij me foto’s zien, van zijn knappe geblondeerde vrouw, zijn dochters als baby’s, zijn dochters als tieners, van zijn ouders, zijn nichtjes, zijn vijf broers. ‘Beautiful,’ knik ik. Tussen de familieportretten door staan gefotografeerde identiteitspapieren, voor elk gezinslid één.

Bij de bibliotheek nemen we afscheid. De taalcoaches nemen de groep mannen hier over – een vrijwilligersestafette. Ik loop weer terug langs de gracht, door hoog Catharijne, naar mijn fiets die bij de Jaarbeurs staat. Daar komen net twee jonge Syriërs naar buiten, ieder met een grote waterpijp. Ze knikken me vriendelijk toe. “Helemaal van huis meegenomen?” wil ik grappen, maar het ontbreekt me aan taal. De jongens steken uitnodigend hun pijpen naar me omhoog. Lachend schud ik mijn hoofd. Aan de shisha met een asielzoeker op de stoep van de Jaarbeurs, dat is vrijwilligerswerk next level. Eerst nog maar een beetje oefenen.

< terug