donderdag 9 oktober 2014, Pam van der Veen

‘Ik geloof wel dat er iets is,’ zegt de schoonheidsspecialiste. Met haar vingertoppen masseert ze lichtjes de scrubcrème in mijn wangen. ‘Na de dood, bedoel ik. Geen man aan de hemelpoort die zegt dat je er niet in mag, maar wel iets.’ Ze legt een warme vochtige lap op mijn gezicht. Hoewel protestants opgevoed, heeft ze haar twijfels bij een christelijke godheid, vertelt ze. Maar de gedachte dat er niets is – in plaats van iets – vindt ze moeilijk te verteren. Terwijl ze de laatste restjes crème van mijn gezicht veegt, mijmert ze verder over een mogelijk hiernamaals. Want de ziel, die moet toch ergens heen?

Onder een felle lamp speurt ze mijn huid af op oneffenheden. ‘Dat lijkt me dan wel het mooie van de dood, dat je eindelijk weet wat erná is,’ vervolgt ze. ‘Dat het raadsel is opgelost. Niet dat ik me erop verheug, maar ik ben wel heel benieuwd.’ Ferm drukt ze een mee-eter uit op mijn neus. Dan richt ze de lamp op mijn wenkbrauwen. ‘Daar rechts zit een kale plek,’ constateert ze. ‘Die haartjes groeien niet meer aan.’ Haar adem strijkt langs mijn voorhoofd. ‘En wie weet kom je dan wel oude bekenden tegen, die vóór jou al zijn overleden. Het zou toch kunnen? Wat denk jij?’

Terwijl haar pincet venijnig in mijn wenkbrauwen graast, probeer ik me op de dood te concentreren. Ik heb er wel een vaag idee bij. Dat je uitgaat als een kaars, waarna alles voorbij is – zoiets. Geen concept waarmee ik de schoonheidsspecialiste nu echt een plezier doe. ‘Ik weet het niet,’ mompel ik desondanks. ‘Misschien is er wel niks.’

Het pincet stopt abrupt met plukken. ‘Dus jij denkt dat het helemaal geen zin heeft, het leven?’, klinkt het verontwaardigd. Mijn existentialistische bijdrage aan het gesprek stelt zichtbaar teleur. ‘Nou ja,’ krabbel ik terug, ‘ik geloof wel dat je er het beste van moet maken. Dat je het juiste moet proberen te doen, met veel liefde voor je omgeving. En met goed geëpileerde wenkbrauwen, natuurlijk.’

De schoonheidsspecialiste knikt. ‘Jasmijnaroma?’, vraagt ze. Ze schroeft een zoetgeurend flesje open en klopt zachtjes wat serum in mijn wangen. Even is het stil. ‘Ik weet het natuurlijk ook niet,’ zegt ze. ‘Maar ik denk wel dat er iets is.’

< terug