dinsdag 23 december 2015, Pam van der Veen

Ooit zat ik met Stach in een eetcafé. Een jaar of zeven was-ie. Hij bestelde een broodje mozzarella met tomaat en basilicum. Toen de ober het kwam brengen, keek Stach hem vorsend aan. “Dit is wel buffelmozzarella, hoop ik?”

Mijn zoon is een foodsnob. Dat heeft hij van zijn stiefvader, thuiskok met een gastronomische persoonlijkheidsstoornis. Jaren geleden op een Franse camping verorberden ze samen een half pond ganzenleverpaté. Stach was verrukt: “Lekkere zachte smeerworst!” Vanaf dat moment lag de lat hoog. Als kleuter merkte hij al op dat hij ‘het zuurtje’ in de komkommersla miste. Carpaccio met rucola en pijnboompitten was zijn eerste lievelingseten. En toen oma bij de lunch met de pindakaas aan kwam, vroeg hij: “Heb je geen pastrami?”

Zelfs de smaakvervlakking die bij de meeste pubers intreedt, heeft op hem geen vat. Van rauwe tonijn met zeewier tot bloemkoolcouscous, Stach valt er verheugd op aan. Eten er vriendjes mee, dan kijkt hij niet-begrijpend toe hoe die wantrouwend in hun in zuur gegaarde vis zitten te prikken. “Hou je niet van ceviche?” roept hij verbaasd. Zoveel culinaire barbaarsheid, het wil er bij hem niet in.

Mijn kleuterdochter gaat dezelfde weg. Drie was ze, toen ze ons luidkeels beval: “Ik heb honger. Ik wil Pekingeend!” Of eigenlijk zei ze ‘pekkineend”, maar de boodschap was helder. Haalden we haar op van de crèche met de vraag wat ze wilde eten, dan antwoordde ze steevast: “Gnocchi met pesto.” De peuterleidsters keken elkaar met rollende ogen aan: weer zo’n yuppenkind dat leeft op gestoomde oesters met een remspoor van wasabischuim.

En inderdaad valt ze met haar smaak nog wel eens uit de toon bij leeftijdgenootjes. Er is maar één kind met wie ze op niveau kan praten over de geneugten van spaghetti vongole en biologische kip, en dat is haar broer. Haar broer die binnenkort zeventien wordt. Zijn verjaardagsdiner heeft hij al bij ons besteld: risotto met rivierkreeftjes.

< terug