maandag 13 juli 2015, Pam van der Veen

Schoorvoetend kwam zoon S. de kamer binnen. Hij was een jaar of dertien, en zo deed-ie anders nooit.
“Wat is er?” vroeg ik, licht gealarmeerd.
‘Ehm,” begon hij. ‘Ja, nou. Ik lag net op bed, beetje te chillen. En toen zag ik zo’n muntje voor een boodschappenkarretje liggen. Je weet wel.” Er viel een ongemakkelijke stilte.
“Ja?” moedigde ik hem aan.
“Nou, uh. Ik weet ook niet. Ik stopte dat muntje in mijn mond. En toen, nou ja, toen heb ik ‘m dus per ongeluk doorgeslikt.”
Ik keek hem ongelovig aan. “Sorry??’ zei ik. Uit de keuken klonk een bulderende lach: mijn man die ons gesprek gevolgd had. “Nee toch!” riep die, quasi-meelevend. “Was het er één van Albert Heijn?”
“Boeien,” mompelde mijn zoon, nu zichtbaar gegeneerd.
Ik werd heen en weer geslingerd tussen medelijden, irritatie en bezorgdheid. “Oké,” reconstrueerde ik. “Dus jij lag op bed, je stak een winkelwagenmuntje in je mond en dat heb je toen doorgeslikt?”
S. knikte.
“Maar waaróm, in hemelsnaam? What were you thinking?” Een kansloze vraag, natuurlijk. Mijn zoon haalde dan ook zijn schouders op. “Weet ik veel. Het gebeurde gewoon. Denk je dat het gevaarlijk is?”
“Tja, die munt moet er hoe dan ook uit,” antwoordde ik. “Dus er zit maar één ding op. Je poep doorzoeken.”
“Ja hoor!” Mijn zoons gêne maakte plaats voor walging. “Wat de fuck! Hoe ga ik dat doen dan?”
“Simpel,” zei ik. “Met een vork.”
“Gatver!” Nu keek S. ronduit geschokt. “Ben je ziek of zo?!” Hij draaide zich om en beende de kamer uit. “Ik ga echt niet in mijn eigen stront lopen prakken!!”
“Maar lieverd,” riep ik hem na. “Je kunt niet de rest van je leven rondlopen met een muntje van Albert Heijn in je lijf!”
Met een harde knal sloeg de deur van zijn slaapkamer dicht. Mijn man stond nog steeds te lachen. “Schuif morgen gewoon een vork onder de wc-deur door,” opperde hij. Dat heb ik niet gedaan. Er is ook nooit meer over gepraat. Het raadsel van de verdwenen winkelwagenmunt is voor altijd onopgehelderd gebleven.

< terug