woensdag 22 april 2015, Pam van der Veen

Het vliegtuig is vertrokken uit Berlijn. De fasten your seatbelts-lampjes zijn uit. Ik sta op en open het handbagageluik. Als ik mijn laptoptas pak, blijft er een linnen tasje aan hangen. Het valt op het hoofd van de passagier voor me. De man krimpt in elkaar en slaakt een luide pijnkreet, gevolgd door een half-ingeslikte vloek. Het tasje ligt nog steeds op zijn hoofd, als een vormeloze hoed. Snel pak ik het ervan af. Het weegt niets, er zit alleen maar een trui in. Toch grijpt de man met veel vertoon naar zijn schedel, nu amechtig kreunend. ‘Sorry!’ zeg ik. ‘Wat een aansteller,’ denk ik, en leg het tasje terug in het luik.
Dan begint de man zoekend onder zijn stoel te tasten. Hij raapt iets van de grond en komt weer overeind. Wrijvend over zijn hoofd steekt hij me een zwaar voorwerp toe, zonder me een blik waardig te keuren. Ik kijk naar het ding in mijn hand. Het is een grote  massieve mok met een nogal gotische afbeelding van de Brandenburger Tor.
I love Berlin, staat erop.

< terug