maandag 18 mei 2015, Pam van der Veen

De vrouw naast me in de bus is weduwe. Tien jaar geleden overleed haar man, 66 jaar, aan een hartstilstand. Van het ene moment op het andere. Ze kijkt verontwaardigd als ze het vertelt. ‘Hij was in één keer weg.’

Na een paar jaar gepaste rouw vond haar dochter het mooi geweest. Ze regelde een date voor haar moeder. Een leuke man, het klikte meteen. Ze hadden het een tijd heel gezellig. ‘En wat denk je?’ zegt de vrouw. ‘Op zijn 66e kreeg hij een hartaanval. Dood. Precies zoals mijn man.’

Ze staart langs me heen uit het raam, naar de voorbijflitsende weilanden en koeien. ‘Mooi, die gele bloemen in de berm.’ Haar stem klinkt dromerig. ‘Koolzaad.’

‘Mijn dochter denkt nu dat ik geen nieuwe man meer aandurf,’ vervolgt ze dan. ‘Alsof die ook zal omvallen zodra hij in mijn buurt komt. Ze grapt dat ik net een zwarte weduwe ben.’ Vragend kijkt ze me aan. ‘Maar is het wel een grapje?’

‘Tja,’ zeg ik. ‘Misschien moet je alleen nog mannen nemen die de magische leeftijd van 66 gepasseerd zijn.’

De vrouw knikt instemmend. Ze richt haar blik weer naar buiten, waar de berm nog onverminderd geel is. ‘Of niet?’ mompelt ze. ‘Nee, ik zie het al. Het is raapzaad.’

< terug