maandag 5 januari 2015, Pam van der Veen

“Poes. Dood.”

Als ik thuiskom, staat onze Oekraïense schoonmaakster mij op te wachten met het nieuws. Onze bijna zeventien jaar oude kat Potje heeft zojuist het loodje gelegd. Ze ligt ontzield onder de kerstboom. “Ik dacht: slapen!” zegt de schoonmaakster verontschuldigend. Die heeft natuurlijk met de stofzuiger in een levenloze kat staan porren, in een poging haar van haar plek te verdrijven.

Naast de kerstboom staat mijn puberzoon te snikken. Potje was een jaar ouder dan hij. Dikke tranen biggelen over zijn wangen terwijl hij haar in zijn eigen handdoek wikkelt en haar laatste plasje opdweilt. Ook ik schiet even vol. Hoewel het bejaarde beest een hoop onsmakelijks met zich meebracht – etterende wonden in haar scharrige vacht, kotsen op de laserprinter, strontpoten op de gietvloer – komt dit nu toch onverwacht. Gisteren was ze nog met haar stramme lijf op baby Jezus in de Dick Bruna-kerststal gaan liggen. Vanochtend had ze nog al spinnend op mijn toetsenbord liggen kwijlen. We leggen Potje in de handdoek op tafel en aaien haar nog wat. De puber maakt stemmige foto’s en zet ze op Instagram.

Dan komt de kleuterdochter thuis. “Ik heb niet zulk goed nieuws, lieverd,” zeg ik. Maar het dode huisdier blijkt vooral fascinerend. Al snel wordt het buurmeisje bij de lijkschouwing gehaald. “Je kunt ‘r ook opzetten,” zegt die, na een lange, peinzende blik. Maar eerst is het tijd voor een postuum poezenportret. “Waar zijn de kleurpotloden?” De puber kijkt nog maar eens op Instagram. “Wow!” roept hij verheugd. “Al dertig likes op mijn foto!”

Ik schuif het verstijvende lijkje in een vuilniszak en leg het behoedzaam op het koude balkon. Daar ligt ze dan, onze poes, naast de barbecue en de frituurpan. “Sorry, Potje,” fluister ik. “Morgen mag je in de tuin van opa.”

< terug