maandag 1 juni 2015, Pam van der Veen

“Ik heb wel een heel grote hond,” had de vrouw gewaarschuwd. Toch ben ik niet geheel voorbereid op het kalf dat in de gang staat. En evenmin op het enthousiasme waarmee hij zijn enorme kop in mijn kruis duwt. “Thor, áf,” beveelt de vrouw. We nemen plaats aan de keukentafel, de hond komt dicht naast me staan. Als ik mijn hoofd draai, kijk ik hem recht in zijn ogen. “Hij doet niks, hoor,” verzekert zijn bazin me. “Hij is heel vriendelijk.” Weifelend klop ik het beest op de rug. Vijfenzeventig kilo vriendelijkheid.
We beginnen het gesprek. Als ik een vraag stel, legt de hond zijn kop op mijn schouder. Zijn natte neus in mijn nek, zijn warme adem  in mijn oor, blazend, onontkoombaar. “Áf, Thor,” roept de vrouw weer. Ze pakt een doekje en veegt mijn schouder af. “Sorry, hij kwijlt anders nooit zo,” zegt ze. “Normaal heeft ie juist een droge mond.”
Nu begint de hond langdurig aan mijn bovenbeen te ruiken. Een sliert slobber tekent zich af op mijn lamswollen broek. In een falende poging zijn kop weg te duwen, raakt ook mijn mouw doordrenkt. De vrouw legt het vaatdoekje voor me neer. “Thor, áf,” zegt ze nog maar eens. Ik probeer de natte plekken op mijn lijf te negeren.
Bij het afscheid staat de hond in de deuropening. Hij kijkt me na met een spijtige blik. Ik stap in de auto en doe de deur dicht. Onmiddellijk vult de ruimte zich met een doordringende hondenlucht. Terwijl ik wegrijd, zie ik het kwijl op mijn kleren indrogen tot grote witte vlekken.

< terug