donderdag 18 december 2014, Pam van der Veen

De juweliersvrouw kijkt me welwillend aan. Wat ze voor me kan doen? Ik haal het kartonnen doosje uit mijn tas en maak het open. Op een laagje vergeelde watten ligt een parelsnoer. Een erfstuk van mijn schoonmoeder. Na haar overlijden had mijn schoonzus het op vrij officiële wijze aan mij overhandigd. “Alsjeblieft, voor jou. Mama’s parels. Het kostbaarste sieraad dat ze bezat. Ze droeg het op haar trouwen.”
Ik voelde me vereerd, natuurlijk. Ook al hadden de parels weinig vreugde gebracht in het huwelijk van mijn schoonouders. Hun verbintenis was er één geweest van ergernis, minachting, ruzies en kille stiltes. Toch was ik blij met de ketting, en was ik er zuinig op. Daarom ben ik nu ook bij de juwelier. Het slotje is lam, waardoor het snoer niet meer veilig is om mijn nek.
Ik geef het aan de juwelierster. Die zet haar leesbril op, draait een felle lamp naar zich toe en onderwerpt het sieraad aan een nauwkeurige inspectie. Het is een tijdje stil. “U begrijpt, ik wil ze natuurlijk niet verliezen,” zeg ik. De vrouw zwijgt. Eén voor één laat ze de parels door haar vingers gaan. Met een dun schroevendraaiertje wrikt ze in het slotje. “Tja,” zegt ze dan. “U kunt het slotje laten vervangen, maar dan kunt u net zo goed meteen een nieuw parelsnoer kopen. Want het zijn natuurlijk geen echte.”
Onthutst kijk ik haar aan. Geen echte? Mijn gekoesterde parels? De juwelierster ziet mijn reactie en zucht een beetje vermoeid. “Kijk,” zegt ze, en krast met haar nagel over een parel. Voor mijn ogen bladdert de parelmoeren laag eraf tot er alleen nog een plastic kraal te zien is. Geen misverstand mogelijk. Mijn pronkstuk. Vette nepperds. Met al net zo weinig glans als het huwelijk van mijn schoonouders.

< terug