‘Doordeweekse dingen’ is mijn blog. Over mislukte traktaties, dode poezen, drugsdealende astrologen, falend opvoeden, mijn ontmoeting met Conan de Barbaar en een existentiële crisis in Eurodisney.

“Het is Ie, hoor,” antwoordde ze steevast. “Ie, met i-e.”

Mevrouw Ie

donderdag 3 november, Pam van der Veen

“Wat is je naam?” De vrouw achter de balie houdt haar pen in de aanslag.
“Pam,” zeg ik.
“Ben?” vraagt ze.
“Pam,” herhaal ik. “P-A-M.”
De vrouw knikt en begint te schrijven. Ik kijk naar haar papier. ‘Ben,’ staat er.
Ik zeg niks. Ik ben het gewend om Ben genoemd te worden. Zó erg is dat nu ook weer niet. Niet vergeleken bij de levenslange strijd die sommigen voeren tegen het verkeerd spellen en uitspreken van hun naam. Zoals mijn schoonmoeder, moge haar ziel rusten in vrede. Geertje van de Werken heette ze. Tot zo ver geen probleem. Maar toen trouwde ze met een Chinees. Sowieso al geen gebruikelijke stap, in het Bennekom van de jaren vijftig, maar de naam die ze vervolgens moest dragen, hielp niet bij de acceptatie.
Ie, dat was de achternaam van haar echtgenoot, en voortaan dus ook van haar. Ie, met i-e, meer niet. Maar een naam die uitsluitend uit twee klinkers bestaat, dat wil er niet in bij de westerse mens. Bovendien lijkt de hoofdletter i op een l. En dus spreekt men in dit deel van de wereld de naam Ie steevast uit als Le. Ook een belachelijke achternaam, maar altijd nog beter dan die onnavolgbare keelklank.

En zo kwam het dat Geertje na haar huwelijk door het leven ging als mevrouw Le. “Goedemiddag, mevrouw Le!” klonk het waar zij maar ging. “Wat kan ik voor u doen, mevrouw Le?” En: “Mevrouw Le-Van de Werken, dat bent u?” Maar mijn schoonmoeder liet het er niet bij zitten. “Het is Ie,” antwoordde ze altijd weer, vriendelijk doch beslist. “Ie, met i-e.” En soms, bij de zoveelste Le op één dag, riep ze: “Zeg maar IE, hoor!!” Je hoorde haar stem dan iets overslaan, het enige teken van irritatie.
Haar zoon Bing, mijn echtgenoot, heeft zich Le maar gewoon toegeëigend. Alle brieven en facturen voor de heer Le, de inschrijving bij de tandarts, de huurauto en hotelreservering op naam van Bing Le, ze vallen hem amper nog op. Soms ontvangt hij pakjes voor Le Bing, wat hij zelfs wel een soort van chic vindt. Alleen als hij online iets probeert te bestellen en Ie volgens de site ‘geen geldige naam’ is, zie ik hem wel eens zijn geduld verliezen.

Het vooruitzicht om ook een mevrouw Le te zijn, was één van de redenen waarom ik bij ons trouwen Bings achternaam niet heb aangenomen. Maar die keus had mijn schoonmoeder destijds niet. En zij is haar naam loyaal blijven beschermen tot ze haar laatste adem uitblies. Toen het zo ver was en ze na een operatie in het ziekenhuis overleed, zochten we haar daar voor de laatste keer op. Verdrietig namen we afscheid. Bij het weggaan zagen we het naambordje op haar kamerdeur. ‘Mevrouw Le-Van de Werken’, stond er. Bing keek me aan met betraande ogen.
“Zeg maar IE, hoor,” zei hij schor.

4 antwoorden
  1. Ernst van Deursen
    Ernst van Deursen zegt:

    Prachtig geschreven Pam. Moest hard lachen. Ook een traan: mijn ex schoonmoeder is net begraven, ze heette ook Geertje… Met hollandse achternamen, maar ook zij moest ze altijd spellen: van Eijk Rozendaal.

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Recent

Archief