‘Doordeweekse dingen’ is mijn blog. Over mislukte traktaties, dode poezen, drugsdealende astrologen, falend opvoeden, mijn ontmoeting met Conan de Barbaar en een existentiële crisis in Eurodisney.

Starend naar een skyline van koelvriescombinaties wenst hij dat domme wijf weg

Elektrostress

9 januari 2017, Pam van der Veen

Het gezicht van de jongen is bedekt met blonde dons. Op zijn kin, zijn bovenlip, zijn wangen; het lijkt net een vachtje. Maar niet op een schattige, ontroerende manier. Hij heeft een dikke kop en een dikke bril en een broek die vloekt bij het rood van z’n sweater. ‘Media Markt,’ staat daar met grote letters op.
Vanachter zijn jampotglazen kijkt hij me aan. “Een wát?” vraagt hij snerend.
“Een dictafoon.” antwoord ik.
“Nooit van gehoord,” zegt de jongen en draait zijn hoofd van me weg. Het licht van de tl-balk aan het plafond schijnt door het dons op zijn wangen.
“Een dictafóón,” herhaal ik. “Waar je gesprekken mee opneemt.”
Hij haalt zijn schouders op, nog steeds met afgewende blik. “Gesprekken mee opneemt?” schampert hij. “Hoezo? Dat doe je toch gewoon met je smartphone?”
Even ben ik uit het veld geslagen. Waarom doe ik dat inderdaad niet met mijn smartphone? In de stilte die volgt slaakt de jongen een zucht. Starend naar een skyline van koelvriescombinaties wenst hij het domme wijf dat voor hem staat weg. Een dictafoon. Mijn god, what’s next? Een stencilmachine? Een walkman? Een antwoordapparaat?
“Ja maar,” werp ik tegen, “ik vind zo’n apparaatje handig. Ik heb het nodig voor mijn werk. En ik heb er al eerder één bij jullie gekocht.”
“Nou, mij zegt het niks,” houdt de verkoper vol. Hij knikt in de richting van een collega. “Misschien weet hij daar er meer van.” En weg is hij, naar Telecom & Navigatie, waar hem hopelijk wél een normale klant wacht.
Onmachtig kijk ik hem na. Met z’n dikke reet en z’n nesthaar en z’n Media Markt-trui. Dan zal ik die dictafoon godverdomme zelf wel zoeken. In een wolk van elektrostress loop ik een gangpad in. En nog één en nog één, tot ik op een verre plank de opnameapparaatjes zie staan. Zie je wel. Met de Sony ICD-PX333M voicerecorder in mijn hand been ik woedend door de winkel, op zoek naar de verkoper. “Kijk!” wil ik schreeuwen in zijn harige gezicht. “Kijk hier! Een dictafoon!! Ik ben toch niet gek?!”
Maar waar ik ook kijk tussen het witgoed, ik kan hem nergens meer vinden.

2 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Recent

Archief