vrijdag 8 april 2016, Pam van der Veen

Ik had er erg tegenop gezien, maar de hamster was verrassend leuk. Op pakjesavond stond-ie voor de deur, als cadeau voor onze dochter Mei Lan. Echtgenoot Bing had de aanschaf zorgvuldig voorbereid. Gevoelig voor esthetiek als hij is, had hij gekozen voor de Russische dwerghamster, type Pearl, een merk dat bekend staat om z’n helderwitte kleur. Ook de huisvesting van het knaagdier was een weloverwogen keuze: het oranje plastic, het gele drinkbakje en de blauwe tredmolen staken lekker seventies af tegen het blanke zaagsel. Een designhamster in een retrokooi.

Mei Lan en haar hamster Pip waren meteen onafscheidelijk. Ze sjouwde met hem door het huis, liet hem over potloden springen en stortte haar hart bij hem uit. En ook wij raakten snel aan het beestje gehecht. Z’n zachte vachtje, z’n onverschrokken nieuwsgierigheid, de manier waarop hij met z’n pootjes z’n hamsterwangen leegde… Pip was zo’n onverwachte bron van plezier dat wij hem ’s avonds, als Mei Lan sliep, ook vaak tevoorschijn haalden. Bij het natafelen met vrienden, bijvoorbeeld. Zoals hij om de wijn- en cognacglazen slalomde en behoedzaam aan verdwaalde softdrugs rook, wist hij de feestvreugde flink te verhogen. Zelfs in de heel erg late uurtjes wilden we het dak van zijn kooi nog wel eens lichten. Na een uit de hand gelopen feestje bleek het prima bonden met een knaagdier. “Hij snapt ons,” zeiden Bing en ik dan vertederd tegen elkaar.

*wordt vervolgd*

< terug